മേപ്പിള്‍ കൂട്ടങ്ങള്‍

2013 ജൂണ്‍, മലയാളി മാഗസിന്‍ 3 ലക്കത്തില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത് 

കാനഡയില്‍ എത്തിയിട്ട് മൂന്ന് വര്‍ഷം ആയി. നടത്തം ഉറച്ചു എന്ന് പറയാറായിട്ടില്ല. പിന്നെയെങ്ങിനെ ഞാന്‍ കനേഡിയന്‍ വിശേഷങ്ങള്‍ പങ്കുവെക്കും എന്നല്ലേ? വര്‍ഷങ്ങളോളം മരുഭൂമിയുടെ ചൂട് കാറ്റ് മുഖത്തടിച്ചിട്ടും മനസ്സിലേക്കോ കടലാസ്സിലേക്കോ പകര്‍ന്നില്ല. പ്രവാസത്തിന്റെ ചൂടില്‍ അക്ഷരങ്ങള്‍ വെന്തുരുകിയിരിക്കാം… ഇവിടെ വന്നപ്പോള്‍ എന്നെ ആകര്‍ഷിച്ചത് മേപ്പിള്‍ ഇലകളായിരുന്നു. ആ ഇലകളുടെ വിവിധ വര്‍ണ്ണങ്ങള്‍ ഇപ്പോഴും ഒരു കൌതുകത്തോടെ നോക്കി നില്‍ക്കും. നിലത്ത് വീണു കിടക്കുന്ന ഇലകള്‍ ശ്രദ്ധയോടെ പെറുക്കിയെടുത്തു നോക്കിയാല്‍ നിറഭേദങ്ങളില്‍ അവയ്ക്ക് പൂക്കളെക്കാള്‍ ഭംഗിയുണ്ടെന്നു തോന്നാറുണ്ട്. അങ്ങിനെ ഇതൊക്കെ നോക്കിയും കണ്ടും മഞ്ഞില്‍ വഴുക്കാതെ നടക്കാന്‍ പഠിച്ചും പകലന്തിയാക്കുമ്പോഴാണ് ഒരു വൈകുന്നേരം കുഞ്ഞേച്ചി (കുഞ്ഞൂസ്) വിളിക്കുന്നത്‌. ‘ഇവിടെ ഒരു സാഹിത്യസമ്മേളനം നടക്കുന്നുണ്ട്, എനിക്ക് കൂട്ട് വരണം. നിര്‍മലയും, റിനിയും ഉണ്ടാവും. പിന്നെ കുറെ ആളുകളെ പരിചയപ്പെടാം… വരണംട്ടോ.’ ഈ പറഞ്ഞ ആരെയും എനിക്കറിയില്ല. മണിമുത്തിലെ കഥകളും, അടുക്കള നുറുങ്ങുകളൊക്കെ വായിച്ചും, പരീക്ഷിച്ചും, ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് കുഞ്ഞേച്ചിയെ വിളിച്ച് നാട്ടുവിശേഷങ്ങളും പറഞ്ഞ് നടക്കുന്ന എന്നെയാണ് ഈ ചേച്ചി വിളിക്കുന്നത്‌ എന്നോര്‍ത്ത് ചിരിയാണ് വന്നത്. ഇതെന്തു കഥ ന്റെ റബ്ബേ! എന്തായാലും കുഞ്ഞേച്ചിക്ക് കൂട്ട് പോകാനല്ലേ, ഞാന്‍ കണ്ണുംപൂട്ടി സമ്മതിച്ചു.

പട്ടാമ്പിയില്‍ നിന്ന് ചെറുകരയിലേക്കും അവിടെന്ന് സൗദിയിലേക്കും പറന്നു നടക്കുന്നതിനിടയില്‍ എഴുത്തും വായനയും പൂട്ടിട്ട് ഭദ്രമാക്കി വെച്ചിരുന്നു. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഭൂമിയുടെ ഇങ്ങേയറ്റത്തെ വിവരങ്ങള്‍ ഒന്നും ഞാന്‍ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. അത് അറിയാവുന്നത് കൊണ്ടാവണം കുഞ്ഞേച്ചി ‘സ്ട്രോബെറികള്‍ പൂക്കുമ്പോള്‍’ എന്ന പുസ്തകം ആദ്യമേ വായിക്കാന്‍ തന്നത്. അങ്ങിനെ നിര്‍മല തോമസ്‌ എന്ന എഴുത്തുകാരിയുടെ അക്ഷരങ്ങള്‍ പരിചയമായി. കോളേജില്‍ പഠിക്കുമ്പോള്‍ സാഹിത്യസമ്മേളനങ്ങളില്‍ പങ്കെടുത്തിരുന്നു എന്നത് പഴംകഥ പോലെ ഓര്‍ത്തിരിക്കുന്ന അവസരത്തിലാണ് കുഞ്ഞേച്ചിയുടെ വിളി. അങ്ങിനെ കാത്തിരുന്ന ആ ദിവസവും പുലര്‍ന്നു. സൗദിയില്‍നിന്ന് വന്ന തപ്പിത്തടച്ചില്‍ മാറാത്തത് കൊണ്ട് എന്നെയും കുഞ്ഞേച്ചിയെയും അവിടെ കൊണ്ട് വിട്ടിട്ടും പുതിയാപ്പിളയുടെ ആശങ്ക മാറിയിരുന്നില്ല. മുഖത്ത് ഒരു ചിരിയും ഫിറ്റ് ചെയ്തു കുഞ്ഞേച്ചിയുടെ പിന്നാലെ പതുങ്ങി പതുങ്ങി ഞാന്‍ നിന്നു. എന്റെ ചോദ്യങ്ങളും ഉത്തരവും ചിരിയില്‍ ഒതുക്കി.

ഹാളിനുള്ളില്‍ പ്രശസ്ത സാഹിത്യക്കാരന്‍ സക്കറിയയുടെ പ്രസംഗം നടക്കുന്നു. പടച്ചോനെ, നാട്ടില്‍ ഉള്ള ഈ മനുഷ്യന്മാരൊക്കെ ന്റെ പാത്ത്വോ നീ ഇവിടെ വന്നിട്ടാണല്ലോ കാണുന്നത്… എന്നോര്‍ത്ത് സദസ്സില്‍ ഇരുന്നു. കുറച്ച് പിറകിലായിട്ടാണ് ഞങ്ങള്‍ ഇടം കണ്ടെത്തിയത്. അവിടെയിരുന്നപ്പോള്‍ കോളേജില്‍ കെ.ഇ.എന്‍ സാറിന്റെ മലയാളം ക്ലാസ്സാണ് ഓര്‍മവന്നത്. ക്ലാസ്സില്‍ കയറുന്നതിനു മുന്‍പേ സഹപാഠികളുടെ കല്പന വരും, ‘നീയെല്ലാം ശരിക്ക് എഴുതിയെടുത്തോ. പരീക്ഷക്ക് കോപ്പിയെടുക്കാനുള്ളതാ ഞങ്ങള്‍ക്ക്. ഇപ്പോ ഉറങ്ങട്ടെ…’ ഇതും പറഞ്ഞ് അവര്‍ പിറകിലെ ബെഞ്ചില്‍ ഇരുന്നുറങ്ങും. അനുസരണയില്ലാത്ത മനസ്സിനെ ഫറൂക്ക് കോളേജില്‍ നിന്നും പിടിച്ചു കെട്ടി ഇവിടെ കൊണ്ടുവന്നപ്പോഴേക്കും കഥയും, കവിതയും, ചര്‍ച്ചകളും അരങ്ങു തകര്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ചുറ്റുപാടും ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചപ്പോള്‍ കണ്ടു മുന്‍നിരയില്‍ ഒരു സുന്ദരികുട്ടി ഇരുന്നു കടലാസ്സു തവളയെ ഉണ്ടാക്കി കളിക്കുന്നു.. മിടുക്കി കൊള്ളാലോ, ഈ ആളുകളും ബഹളങ്ങളും ഒന്നും അവള്‍ക്കൊരു പ്രശ്നമേയല്ല. ജുനോയുടെ മോളായിരുന്നു അത്. പരിപാടി കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ കുഞ്ഞേച്ചി കുറേപേരെ പരിചയപ്പെടുത്തി. ഉച്ചയോടെ ഞങ്ങള്‍ അവിടെനിന്നും മടങ്ങി. ഓര്‍മയില്‍ സൂക്ഷിക്കാന്‍ ഒരു ദിനം എന്നതില്‍ കവിഞ്ഞ് അത് മേപ്പിള്‍ ഇലകളെ പോലെ ഈ മഞ്ഞുറഞ്ഞ നാട്ടില്‍ എന്റെ ദിവസങ്ങള്‍ സന്തോഷഭരിതമാക്കും എന്ന്‍ കരുതിയില്ല.

സമ്മേളനം കഴിഞ്ഞു കുറച്ചു നാളുകള്‍ക്കു ശേഷം കുഞ്ഞേച്ചി വിളിച്ചു. ഞാന്‍ ആണെങ്കില്‍ അന്നത്തെ കാര്യങ്ങളും അവിടെ കണ്ട മുഖങ്ങളും മറന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് കുഞ്ഞേച്ചിയുടെ ഫോണ്‍കാള്‍. ഇടയ്ക്കൊക്കെ വിളിക്കാറുണ്ടെങ്കിലും ഈ വിളിക്കൊരു പ്രത്യേകത ഉണ്ടായിരുന്നു. ‘മുബി, നിര്‍മല പറഞ്ഞു നമുക്കൊന്ന് കൂടിയാലോ എന്ന്. അന്ന് പരിചയപ്പെട്ടില്ലേ ജുനോ അവരെയും വിളിക്കാം. പിന്നെ ഹാമില്‍ട്ടണില്‍ നിന്ന് നിര്‍മലയുടെ കൂടെ മാണിക്യം എന്ന ബ്ലോഗ്ഗറും ഉണ്ടാവും..’ അല്ലെങ്കിലും എനിക്കെന്താ വിരോധം. പരിചയം പുതുക്കല്‍ നല്ലതല്ലേ, പാത്തൂന് പെരുത്ത്‌ സമ്മതം. അങ്ങിനെ നവംബര്‍ പതിനേഴിന് മിസ്സിസ്സാഗായിലെ ശരവണഭവനില്‍ വെച്ച് ഒത്തുകൂടാം എന്ന് തീരുമാനിച്ചു. ശരവണഭവന്‍ തുറക്കുന്നതിനു മുന്‍പേ ഹാമില്‍ട്ടണില്‍ നിന്ന് ചേച്ചിമാര്‍ എത്തിയിരുന്നു. ഞങ്ങളെ സ്വീകരിക്കാന്‍ എന്തായാലും അവരുണ്ടായിരുന്നു അവിടെ. കുറച്ചു വൈകിയാണ് ജുനോ എത്തിയത്. അപരിചിതത്വം നേരിയതോതില്‍പോലും ഞങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നതായി തോന്നിയില്ല. ചിരപരിചിതരെ പോലെ ഞങ്ങളില്‍ നിന്ന് വിശേഷങ്ങള്‍ ഒഴുകി. പങ്കു വെക്കാന്‍ ഒരുപാടുണ്ടായിരുന്നു. പ്രവാസം, വഴിത്തിരുവുകള്‍, സിനിമ, വായന, എഴുത്ത്… അങ്ങിനെ അങ്ങിനെ. ചില സദസ്സുകളില്‍ വായിലെ നാക്ക് എവിടെപോയി എന്നന്വേഷിച്ച് നടക്കാറുള്ള ഞാന്‍ അന്ന് സംസാരിച്ചത് കേട്ടാല്‍ എന്റെ ഉമ്മ പോലും ഞെട്ടിപോകും. ഭാഷയില്‍ കണ്ണൂരും, വള്ളുവനാടും, കോട്ടയവും, എറണാകുളവും, മലപ്പുറവും ശരവണഭവനിലെ ദോശക്ക് മുന്നില്‍ അലിഞ്ഞുചേര്‍ന്നു മണിക്കൂറുകള്‍ കടന്നു പോയത് ഞങ്ങള്‍ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ‘ഹാപ്പി ജാമിന്റെ’ പരസ്യത്തില്‍ പറയുന്ന പോലെ സന്തോഷംകൊണ്ട് ഞങ്ങള്‍ക്കിരിക്കാന്‍ വയ്യേ എന്ന മട്ടിലായിരുന്നു ഞങ്ങള്‍ ഓരോരുത്തരും. അവിടെ തുടങ്ങുകയായി മേപ്പിള്‍ ഇലകളുടെ സംഗമം!

പിന്നീടുള്ള ദിനങ്ങളില്‍ മറന്നു വെച്ച എഴുത്തും വായനയും മടിച്ചുമടിച്ചാണെങ്കിലും എന്നിലേക്ക് മടങ്ങിയെത്തുന്നത് ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു. ഓരോരുത്തരുടെയും ഒഴിവു നോക്കി അധികം ഇടവേളയില്ലാതെ ഞങ്ങള്‍ കൂടാറുണ്ട്. ജോജിയമ്മയും, നിര്‍മലേച്ചിയും, കുഞ്ഞേച്ചിയും, ജുനോയും ചിലപ്പോള്‍ മാത്രം തല കാണിച്ചു പോകുന്ന മായയും. പ്രവാസത്തിന്റെ ചൂടിലും തണുപ്പിലും അറിയാതെ നമ്മളെ തേടിയെത്തുന്ന തണലുകള്‍… ഓരോ തവണ പിരിയുമ്പോഴും അടുത്ത ഒത്തുചേരല്‍ എന്നാണ് എന്ന ചിന്തയും കാത്തിരിപ്പുമാണ്. അതെ ഏതു തണുപ്പിലും ഉറഞ്ഞു പോകാതെ പറയാനും, കാണാനും, പങ്കുവെക്കാനും, വായിക്കാനും ഞങ്ങളില്‍ ഒത്തിരിയുണ്ട് നിറം മങ്ങാതെ……