ഫൈറ്റര്‍ പൈലറ്റ്

ഒരു നിമിത്തം പോലെയാണ് ജീവിതത്തിലേക്ക് ചിലരുടെ വരവ്. ഒട്ടും നിനച്ചിരിക്കാത്ത സമയത്ത് അവരെത്തുന്നു, അല്ലെങ്കില്‍ അവരിലേക്ക് നമ്മളെത്തിപ്പെടുന്നു. എങ്ങിനെയായാലും അനിവാര്യമായിത്തീരുന്ന ബന്ധങ്ങളായി അവ മാറുമെന്നുള്ളതാണ്. രണ്ട് വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പാണ്   ഇന്ത്യന്‍ വ്യോമസേനയിലെ മിഗ് വൈമാനികനായിരുന്ന എം.പി. അനില്‍കുമാര്‍ എന്ന ചിറയിന്‍കീഴ് സ്വദേശിയെ ഞാന്‍ പരിചയപ്പെടുന്നത്.

എന്‍റെ വീട്ടിനുള്ളില്‍ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് കേള്‍ക്കുന്ന “മിലിട്ടറി കട്ട്‌” എന്ന കോലാഹലമൊഴിച്ചാല്‍ ഞാനും സേനയും തമ്മില്‍ ഒരു സുരക്ഷിത അകലം പാലിച്ചിരുന്നിടത്തേക്കാണ് ഇന്ത്യന്‍ സേനയിലേ റിട്ടയേര്‍ഡ്‌ കേണല്‍ റെജി കൊടുവത്തും, നാവികസേനയില്‍ കമാണ്ടറായിരുന്ന മുസ്തഫയും കടന്നു വന്നത്. സൗഹൃദ സന്ധ്യകളില്‍ ഇവരുടെ പട്ടാള കഥകള്‍ ഒരു പതിവ് വിഭവമായിരുന്നു. അങ്ങിനെയൊരു അവസരത്തിലാണ് ഇംഗ്ലീഷില്‍ എഴുതുന്ന ലേഖനങ്ങള്‍ മലയാളത്തിലേക്ക് വിവര്‍ത്തനം ചെയ്യാമോ എന്ന് കേണല്‍ ചോദിച്ചത്. തപ്പിത്തടച്ചില്‍ ഏറെയുണ്ടായിരുന്നിട്ടും പറ്റാവുന്നത് പോലെ ഞാന്‍ അത് ചെയ്തു കൊടുത്തു. അപരിചിതമായ ലോകത്തേക്കാണ് കേണലിന്‍റെ  ലേഖനങ്ങള്‍ എന്നെ നയിച്ചത്.

കാനഡയില്‍ ആഴ്ചയില്‍ ഒരിക്കല്‍ ഇറങ്ങുന്ന മലയാള പത്രമായ സംഗമത്തില്‍ രണ്ടായിരത്തി പന്ത്രണ്ട് സെപ്റ്റംബറില്‍ കേണല്‍ എഴുതിയ  “സഹതാപവും സഹാനുഭൂതിയും” എന്ന ലേഖനത്തില്‍ പരാമര്‍ശിച്ചിരുന്നത് വിധി തോല്‍പ്പിച്ച ജീവിതത്തോട് തോറ്റു പിന്മാറാന്‍ മനസ്സില്ലാതെ  പൊരുതിയ എം. പി അനില്‍കുമാറിനെ കുറിച്ചായിരുന്നു. ലേഖനത്തിന്‍റെ വിവര്‍ത്തനം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ കേണലിന്‍റെ സുഹൃത്തായിരുന്ന എം.പിയെ കുറിച്ച് കൂടുതല്‍ അറിയണമെന്നായി. എം.പിയുടെ  പുസ്തകവും, ലേഖനങ്ങളും, സുഹൃത്തുക്കളുടെ പരാമര്‍ശങ്ങളും കിട്ടാവുന്നിടത്തോളം ഞാന്‍ തേടിപ്പിടിച്ച് വായിച്ചു. മക്കളെയും വായിക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിച്ചു.

Receiving Best Air Force Cadet Award  (Google Image)

ഒന്‍പതാം വയസ്സില്‍ കഴക്കൂട്ടം സൈനിക് സ്കൂളില്‍ ചേര്‍ന്നതോടെയാണ് എം.പി അനില്‍കുമാറിന്‍റെ സേനയിലെ ജീവിതം ആരംഭിക്കുന്നത്. Best Air Force cadet(65th course of National Defence Academy (NDA),  Best in Aerobatics(Air Force Academy, Secunderabad) എന്നീ ബഹുമതികള്‍ക്ക് അര്‍ഹനായ എം. പിയെ 1984 ലില്‍ ഇന്ത്യന്‍ വ്യോമസേന ഫൈറ്റര്‍ പൈലറ്റായി കമ്മീഷന്‍ ചെയ്തു. വ്യോമസേനയുടെ പ്രതീക്ഷയായിരുന്ന ഈ വൈമാനികന്‍റെ മോഹങ്ങളും സ്വപ്നങ്ങളും അരിഞ്ഞു വീഴ്ത്താനായി വിധി ഒരു ബൈക്ക്‌ അപകടത്തിന്‍റെ രൂപത്തിലെത്തി. 1988 ജൂണ്‍ ഇരുപത്തിയെട്ടാം തിയതി പതിവ് പറക്കല്‍ കഴിഞ്ഞ് പത്താന്‍കോട്ടെ സേനയുടെ മെസ്സിലേക്ക് ബൈക്കില്‍ വരികയായിരുന്ന എം. പി. റോഡിലുണ്ടായിരുന്ന ബാരിയറില്‍ ചെന്നിടിക്കുകയായിരുന്നു. മരണത്തില്‍നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടുവെങ്കിലും കഴുത്തിന്‌ കീഴേ ചലനശേഷി പൂര്‍ണമായും നഷ്ടപ്പെട്ടു. അപകടത്തെക്കുറിച്ച് എം.പി എഴുതിയത് ഇങ്ങിനെ, 

“On that abominable night, my mind was in a medley of intense frustration, utmost dejection and extreme disappointment. For some timeless moments, I wished I were dead. On 28 June ’88, at around 2300 hrs, whilst returning to the Officers Mess on my motorcycle after night flying, I drove onto a road barrier just ahead of the technical area gate, inside Air Force Station, Pathankot. The impact of the helmet on the wooden bar wrenched my neck and broke the cervical spine.” (Airborne to Chairborne, M.P. Anilkumar) 

   

Col. Reji Koduvathu & M.P (Feb 2014)

കാന്‍സര്‍ ബാധിതനായി 2014 മെയ്‌ ഇരുപത്തിയൊന്നിന് പുനയിലുള്ള സേനയുടെ പാരാപ്ലെജിക് പുനരാധിവാസകേന്ദ്രത്തില്‍ വെച്ച് ആ ജീവന്‍ പൊലിയുമ്പോള്‍ എം.പി നമുക്കായി അവശേഷിപ്പിക്കുന്നത്   പ്രതിബന്ധങ്ങളെ ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ നേരിടാനുള്ളതാണെന്ന തിരിച്ചറിവാണ്. തോറ്റു പിന്മാറാതെ പൊരുതി ജയിച്ച് മുന്നേറുന്നവനു മുന്നിലേക്ക്‌ വെളിച്ചം ഇരുട്ടിന്‍റെ മറനീക്കി പുറത്ത്‌ വരുമെന്ന് എം.പി  സ്വന്തം  ജീവിതംകൊണ്ട് തന്നെ കാണിച്ചുതന്നു.

അപകടത്തെത്തുടര്‍ന്ന് ചികില്‍സയുടെ ഭാഗമായി സേനയുടെ വിവിധ ആശുപത്രികളിലേക്ക് മാറ്റുമ്പോഴും പ്രതീക്ഷയുടെ നേരിയ കിരണം പോലും ഇല്ലാത്ത ശാരീരികാവസ്ഥയോട് പൊരുതാന്‍ ആ യുവ വൈമാനികന്‍ ഉറച്ചിരുന്നു. ഒടുവില്‍ 1990 ല്‍ പാരാപ്ലെജിക് പുനരാധിവാസകേന്ദ്രത്തിലെ അന്തേവാസിയായി. അതേ വര്‍ഷംതന്നെയാണ്  ഇന്ത്യന്‍ വ്യോമസേന എം. പിയെ സര്‍വീസില്‍നിന്ന്‌ ഒഴിവാക്കിയതും. പരസഹായമില്ലാതെ ഒന്നനങ്ങാന്‍ പോലുമാവാത്ത തന്‍റെ അവസ്ഥയെ പറ്റി എം. പി,

“The cervical spinal injury (quadriplegia) necessitated me to lead a totally dependent life, tethered to the bed and wheel chair. Now, I am like a man fettered for life; unable to use my hands and legs, incontinent and spoon?fed. Ironically, the most painful aspect of quadriplegia is the painlessness! It isn’t mere loss of tactile inputs and outputs but absolute dependence on someone else to accomplish mundane necessities and domestic chores that yoked me; even for things like swabbing ears and swatting flies.”

കേടുപാടില്ലാതെ ബാക്കിയായ കഴുത്തിന്‌ മുകളിലുള്ള അവയവങ്ങളെ തന്‍റെ പുതിയ അവസ്ഥയുമായി എങ്ങിനെ ഇണക്കാനാവുമെന്ന ശ്രമങ്ങളായി പിന്നീട്. വായില്‍ പെന്‍സില്‍ കടിച്ചു പിടിച്ചു എഴുതാനുള്ള കഠിന പരിശ്രമത്തിനു എല്ലാവിധ പ്രോത്സാഹനവും നല്‍കി കൊണ്ട് സേനയിലെ സുഹൃത്തുക്കള്‍ എം. പിയുടെ ഒപ്പം നിന്നു. മൂന്നാഴ്ചത്തെ കഠിന ശ്രമഫലമായി വ്യക്തമല്ലെങ്കിലും അക്ഷരങ്ങള്‍ എഴുതാന്‍ അദ്ദേഹത്തിന് കഴിഞ്ഞു.

“My joy knew no bounds when I completed the few lines that embodied my first mouth?written letter. Initially, I found my hard work to be a mere pie in the sky; but, 4 to 5 months’ assiduous efforts resulted in attaining a readable style of writing....”

മനസ്സിലുള്ളത് അക്ഷരങ്ങളായി തെളിഞ്ഞതിന്‍റെ സന്തോഷവും അഭിമാനവും എം. പിയിലെ എഴുത്തുകാരനെ ഉണര്‍ത്താന്‍ അധികം താമസിച്ചില്ല. 1993 ല്‍ ഇന്ത്യന്‍ എക്സ്പ്രസ്സിന്‍റെ ക്ഷണപ്രകാരം എം.പി സ്വന്തമായി എഴുതിയ അഞ്ചു പേജ് ലേഖനം അവര്‍ അതേപോലെ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. 1995 ല്‍ മഹാരാഷ്ട്ര സ്റ്റേറ്റ് സിലബസ്സില്‍ പത്താം ക്ലാസ്സിലെ ഇംഗ്ലീഷ് പാഠപുസ്തകത്തില്‍ ഈ ലേഖനം ഉള്‍പ്പെടുത്തി മഹാരാഷ്ട്ര സര്‍ക്കാര്‍ ഈ സൈനികനെ ആദരിച്ചു. അക്ഷരങ്ങളിലൂടെ മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് പ്രചോദനമായി മാറുകയായിരുന്നു എം. പി. കുട്ടികളെയും മുതിര്‍ന്നവരെയും അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ലേഖനങ്ങള്‍ സ്വാധീനിച്ചു. കഴിഞ്ഞ അഞ്ച് വര്‍ഷമായി കേരളത്തിലെ എട്ടാംക്ലാസ് സിലബസ്സിലും എം.പിയുടെ ലേഖനം കുട്ടികള്‍ക്ക് പഠന വിഷയമാക്കിയിരിക്കുന്നു. കമ്പ്യൂട്ടറിലേക്ക് ചുവടു മാറാന്‍ എം.പിയെ പ്രോല്‍സാഹിപ്പിച്ചത് വ്യോമസേനയിലെ എം.പിയുടെ ഗുരു തന്നെയായിരുന്നു. വായില്‍ കടിച്ചു പിടിച്ച ഒരു ചെറിയ കോലു കൊണ്ട് പ്രത്യേകമായി ക്രമീകരിച്ച കീ ബോര്‍ഡിലേക്ക് എം. പി തന്‍റെ ചിന്തകള്‍ പകര്‍ന്നു. കഴിഞ്ഞ ഇരുപ്പത്തിയാറ് വര്‍ഷങ്ങളായി ഇന്ത്യന്‍ ദിനപത്രങ്ങളിലും, ഡിഫെന്‍സ് അക്കാദമിയുടെ ജേര്‍ണലിലും എം.പിയുടെ ലേഖനങ്ങള്‍ പതിവായിരുന്നു.

Photo:Google Images

ജീവിതത്തിലെ രണ്ടാംഘട്ടത്തില്‍ അക്ഷരങ്ങളിലൂടെ പറക്കാനുള്ള നിയോഗമായിരിക്കും എം. പിക്ക് ഈശ്വരന്‍ കരുതി വച്ചിരുന്നത്. ഇത് പോലെയുള്ള ആളുകളോടുള്ള നമ്മുടെ സമീപനം എങ്ങിനെ വേണമെന്ന നിശ്ചയമില്ലായ്മ കുറേകാലം എന്നെ എം.പിക്ക് എഴുതുന്നതില്‍ നിന്ന് അകറ്റി. ഈ അകല്‍ച്ച എന്നില്‍ നിന്ന് മാറ്റിയത് ജോലി ചെയ്യുന്ന സ്ഥാപനത്തിലേക്ക് വീല്‍ചെയറില്‍ പരീക്ഷ എഴുതാന്‍ വന്ന പയ്യനാണ്. മൂന്ന് മണിക്കൂര്‍ അവനോടൊപ്പം ചിലവഴിച്ച എനിക്ക് അതിന്നും മറക്കാന്‍ കഴിയില്ല. "ഓരോ ദിവസവും ഓരോ പോരാട്ടമാണ്, പക്ഷെ അതൊന്നും എന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്ക് തടസമല്ലായെന്ന" അവന്‍റെ വാക്കുകള്‍ കുഴഞ്ഞ നാവിന്‍തുമ്പില്‍ നിന്ന് എനിക്കായി കിട്ടിയ മുത്തുകളായിരുന്നു. ഇതിനുശേഷമാണ് ഞാന്‍ എം. പിക്ക് എഴുതുന്നത്‌. മറുപടി വൈകിയില്ല. അടുത്തു തന്നെ എഴുതാന്‍ പോകുന്ന മറ്റൊരു പരീക്ഷയുടെ തിയതി നീട്ടിയെന്നു അറിയിക്കാന്‍ വിളിച്ച സുഹൃത്തിനോടും വീല്‍ചെയറിലെ പോരാളിയെ കുറിച്ച് ഞാന്‍ പറഞ്ഞിരുന്നു. 

പ്രത്യാശയും ആത്മവിശ്വാസവും പ്രതിഫലിക്കുന്ന എം.പിയുടെ എഴുത്തുകള്‍ ഇനി ആരെയും തേടിയെത്തില്ല. ഒരിക്കല്‍ മരണത്തിന്‍റെ വക്കോളമെത്തി ജീവിതത്തിലേക്ക് പൊരുതി മടങ്ങിയ ധീര യോദ്ധാവിന് ഇക്കുറി കീഴടങ്ങേണ്ടി വന്നു. തോല്‍ക്കാന്‍ മനസ്സില്ലാത്ത എം.പി ഈ യുദ്ധവും ജയിച്ചു വരുമെന്ന വിശ്വാസവും പ്രാര്‍ത്ഥനയും വൃഥാവിലായി... എങ്കിലും കടിച്ചുപിടിച്ച് എഴുതിയ അക്ഷരങ്ങളിലൂടെ എം. പി എന്നുമുണ്ടാവും കരുത്തായി....

“Believe it or not, every dark cloud has a silver lining. To surmount even seemingly insuperable obstacles, one has to muster the remnant faculties and shun the thought of disability and then canalise one’s dormant energies purposefully and whole‑heartedly. It isn’t just physical ability and average intelligence but an insatiable appetite for success and an unflagging will power that would texture the warp and woof of the fabric called human destiny. Greater the difficulty, sweeter the victory.” (Airborne to Chairborne, autobiography by M.P. Anilkumar)