മധുരമൂറും കഥകള്‍

"കഥ മുറുക്കിക്കെട്ടിയ ഭാണ്ടങ്ങളുമായി കഥ പറച്ചിലുകാര്‍ വരവായി. നടന്നും അലഞ്ഞും കഥകള്‍ പറഞ്ഞുപറഞ്ഞും ദേശാടനക്കിളികള്‍ക്കൊപ്പം അവരുമെത്തും. അവരുടെ കാലടികള്‍ ചെമ്മണ്‍ പുരണ്ട് മുഷിഞ്ഞിരിക്കും....” സാറ ജോസഫിന്‍റെ “ആതി”യിലെ വരികളാണ് പരമ്പരാഗത വേഷമണിഞ്ഞ കഥ പറച്ചിലുകാരനെ കണ്ടപ്പോള്‍ ഓര്‍ത്തത്‌. കഥയോടൊപ്പം പാട്ടുമുണ്ട്ട്ടോ. കഥയാകട്ടെ മരത്തെ കുറിച്ചും! മേപ്പിള്‍ മരത്തിനുമുണ്ട് പ്രത്യുപകാരത്തിന്‍റെ മധുരമൂറുന്ന കഥ...

പണ്ട് പണ്ട്...വളരെ പണ്ട് ആകാശത്തോളം വളര്‍ന്നു പന്തലിച്ച്, ഭൂമിക്കടിയില്‍ പാതാളത്തോളം വേരുകള്‍ ആഴ്ന്നിറങ്ങിയ ഒരു മേപ്പിള്‍ മരമുണ്ടായിരുന്നു. “എന്നിട്ട്?” അടുത്ത ചോറുരുളക്ക് വായ്‌ തുറക്കുന്നതിന് മുന്നേ ചോദ്യം ചോദിച്ചിരുന്ന കാലം എന്‍റെ മനസ്സില്‍ നിന്നും പോയിട്ടില്ലെന്ന മനസ്സിലായത്‌ കുറച്ച് നേരത്തേക്ക് അയാളുടെ കഥ പറച്ചില്‍ നിന്നപ്പോഴാണ്. മേപ്പിള്‍ മരം കാണാന്‍ നല്ല സുന്ദരിയായിരുന്നു. ഒരു ദിവസം കുറെ പുഴുക്കള്‍ സുന്ദരി മരത്തില്‍ കയറി കൂടി. മരത്തൊലിയുടെ അകത്തു നുഴഞ്ഞുകയറിയ പുഴുക്കള്‍ കാരണം മേപ്പിള്‍ മരത്തിന് ചൊറിച്ചില്‍ അസഹനീയമായി. ചില്ലകള്‍ താഴ്ത്തി ചൊറിഞ്ഞു ചൊറിഞ്ഞു ക്ഷീണിച്ചപ്പോള്‍, തന്റെ തണലില്‍ വിശ്രമിക്കാനും, കളിക്കാനും, ഉറങ്ങാനും വന്നിരുന്ന കാട്ടിലെ കൂട്ടുകാരെ സഹായത്തിന് വിളിച്ചു. വന്നവര്‍ വന്നവര്‍ പല കാരണങ്ങള്‍ പറഞ്ഞ് ഒഴിഞ്ഞുമാറി.

Google Images 

ഒടുവില്‍ കൂടണയാന്‍ അതുവഴി പറന്നുവന്നൊരു പക്ഷി മേപ്പിള്‍ മരത്തെ സഹായിക്കാമെന്ന് ഏറ്റു. അത്രെയേറെ ദയനീയമായിരുന്നു മരത്തിന്‍റെ സ്ഥിതി. പക്ഷി വാക്ക് പാലിച്ചു. പിറ്റേന്ന് തന്നെ കുടുംബത്തില്‍പ്പെട്ട നീണ്ട കൊക്കുകളും, ചുവന്ന തലപ്പാവുമുള്ള മരംകൊത്തി പക്ഷികളെയും കൂട്ടിയിട്ടാണ് പക്ഷി എത്തിയത്. മേപ്പിളിനെ വേദനിപ്പിക്കാതെ നീണ്ട കൊക്കുകള്‍ കൊണ്ട് മരത്തിനുള്ളില്‍ കയറി കൂടിയ പുഴുക്കളെ മുഴുവന്‍ മരംകൊത്തികള്‍ കൊത്തിയെടുത്തു. ചൊറിച്ചിലും പുകച്ചിലും ഇല്ലാതെ സുഖമായി ഇനി കഴിയാം. മരത്തിനു സന്തോഷമായി. കാട്ടിലെ മറ്റു കൂട്ടുകാര്‍ വീണ്ടും മരത്തണലില്‍ കളിയും ചിരിയുമായെത്തി.. സന്തോഷത്തിന്‍റെ കാലം അധികം നീണ്ടു നിന്നില്ല. 

കാട്ടില്‍ മഴ കുറഞ്ഞു, അരുവികളും പുഴകളും വറ്റി. വരള്‍ച്ചയുടെ ദുരിതം കടുത്തു. പക്ഷിമൃഗാദികള്‍ ദാഹം കൊണ്ട് വലയാന്‍ തുടങ്ങി. ഈ അവസരത്തില്‍ പണ്ട് തന്നെ ആപത്തില്‍ സഹായിച്ച കൂട്ടുകാരെ സഹായിക്കണമെന്ന് മേപ്പിള്‍ മരം തീരുമാനിച്ചു. പക്ഷിയോട് കൂട്ടുകാരായ മരംകൊത്തികളെയും കൂട്ടി തന്‍റെ അരികിലേക്ക് വരാന്‍ മേപ്പിള്‍ മരം പറഞ്ഞു. അവരെല്ലാം എത്തിയപ്പോള്‍ മേപ്പിള്‍ മരം ഇങ്ങിനെ പറഞ്ഞുവത്രേ, “മരംകൊത്തികളെ നിങ്ങളുടെ നീണ്ട കൊക്കുകള്‍ കൊണ്ട് എന്നെ കൊത്തുക. കൊത്തിയതിനു ശേഷം ഒരു സെക്കന്റ് കാത്ത് നിന്നാല്‍ എന്‍റെ ദേഹത്തില്‍ നിന്ന് മധുരമുള്ള ഒരു സത്ത് പുറത്തു വരും. അത് കുടിച്ച്‌ നിങ്ങളുടെ ദാഹം മാറ്റണം.” മേപ്പിള്‍ പറഞ്ഞത് പോലെ പക്ഷികള്‍ ചെയ്തു, മരത്തിന്‍റെ നീര് കുടിച്ച്‌ ദാഹം തീര്‍ത്തു സന്തോഷത്തോടെ അവര്‍ കൂട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി. മരംകൊത്തികള്‍ മേപ്പിളില്‍ കൊത്തുന്നത് നോക്കി നിന്ന കാട്ടിലെ മനുഷ്യര്‍, പക്ഷികള്‍ കൊത്തിയ അതെ സ്ഥലങ്ങളില്‍ കൊത്തി നീരെടുത്തു രുചിച്ചു നോക്കിയത്രേ. പിന്നീട് കൃത്യമായി മനുഷ്യരെത്തി മരത്തില്‍ നിന്ന് നീരെടുത്ത് ഉപയോഗിച്ച് തുടങ്ങിയെന്നാണ് കഥ. തേനു പോലെതെന്നെ മധുരമുള്ള “മേപ്പിള്‍ സിറപ്പി”ന്റെ ഉത്ഭവം ഇങ്ങിനെയത്രേ. 

ഈ കഥയുടെ മധുരം മാറും മുന്നേയാണ് മറ്റൊരു മേപ്പിള്‍ കഥ ഞാനറിഞ്ഞത്. ആദ്യത്തെ കഥ “പണ്ട്, വളരെ പണ്ട്....” എന്ന് പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയെങ്കില്‍ ഈ കഥക്ക് അധികം പഴക്കമില്ല. ഇനി ആ കഥ ഞാന്‍ തന്നെ പറയാം, ഒരു മരത്തിന് ലഭിച്ച ആദരവിന്‍റെ കഥ!

ചരിത്രത്തിന്‍റെ ഭാഗമായവരെ ആദരിക്കുക എന്നത് ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരുടെ കടമയാണ്. മനുഷ്യര്‍ മാത്രമല്ല മരങ്ങളും ഇതിനര്‍ഹരാണ് എന്ന് തെളിയിച്ചത് ടോറോന്‍റോ നിവാസികളാണ്. അന്താരാഷ്ട്ര വനിതാ ദിനത്തില്‍ ടോറോന്‍റോ നഗരത്തിന്‍റെ ഒരു ഭാഗത്ത് സമൂഹത്തില്‍ വ്യക്തിമുദ്രപതിപ്പിച്ച സ്ത്രീ രത്നങ്ങളെ ആദരിച്ചപ്പോള്‍ മറു ഭാഗത്ത് ആദരിച്ചത് രണ്ടായിരത്തി പതിമൂന്ന് ജൂലൈയിലെ കൊടുങ്കാറ്റിലും പേമാരിയിലും കടപുഴങ്ങി വീണ സില്‍വര്‍ മേപ്പിള്‍ മരത്തെയാണ്. മേപ്പിള്‍ സിറപ്പ് നല്‍കി ആളുകളെ മത്ത് പിടിപ്പിച്ചതിനല്ല മറിച്ച് ആ മരത്തിന്‍റെ ഒരില കാരണം ജന്മമെടുത്ത വരികള്‍ക്ക് വേണ്ടി.... വിശ്വാസം വരുന്നില്ലല്ലേ? പക്ഷേ സത്യമതാണ്...

Courtesy - Google Images

ടോറോന്‍റോയിലെ ലെയിംഗ് സ്ട്രീറ്റില്‍ നൂറ് വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പ് ഒരു സായാഹ്ന സവാരിക്കിടെ വഴിയരികിലെ വീട്ടുമുറ്റത്ത് നിന്നിരുന്ന  ഈ സില്‍വര്‍ മേപ്പിള്‍ മരത്തില്‍ നിന്ന് പൊഴിഞ്ഞ ഒരില അലക്സാണ്ടര്‍ മുയിര്‍ എന്ന അദ്ധ്യാപകന്റെ ചുമലില്‍  പതിച്ചപ്പോള്‍ പിറന്നതാണത്രേ “മേപ്പിള്‍ ലീഫ്‌ ഫോര്‍എവര്‍” എന്ന കാനഡയുടെ അനൌദ്യോഗിക ഗാനം. 1867 ലാണ് ഈ ഗാനം പിറവിയെടുത്തത് എന്ന് ചരിത്രകാരന്മാര്‍ പറയുന്നു. കൃത്യമായി പറഞ്ഞാല്‍ കനേഡിയന്‍ കോണ്‍ഫെഡറേഷന്‍ നിലവില്‍ വന്ന അതെ വര്‍ഷത്തില്‍. ഇംഗ്ലീഷിനോട് ഏറെ ആഭിമുഖ്യമുള്ള ഈ ഗാനത്തോട് ഫ്രഞ്ച് കനേഡിയന്‍ വിഭാഗം അതൃപ്തി പ്രകടിപ്പിച്ചുവത്രേ.   വിഷയം ദേശഭക്തിയൊക്കെ തന്നെയാണ് എന്നാലും ഭാഷയുടെ വടം വലിയില്‍ “മേപ്പിള്‍ ലീഫ്‌ ഫോര്‍എവര്‍” ദേശിയഗാന തിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ വിജയം കണ്ടില്ല. പല രീതിയില്‍ പിന്നീട് ഈ ഗാനം മാറ്റി എഴുതപ്പെട്ടു.

Courtesy - Google Images

ചരിത്ര താളുകള്‍ക്ക് നിറം മങ്ങിയെങ്കിലും ടോറോന്‍റോയിലെ ജനങ്ങള്‍ മുത്തശ്ശി മരത്തെ അളവില്ലാതെ സ്നേഹിച്ചു. ജീവിത യാത്രക്കൊടുവില്‍ തളര്‍ന്നു നിലംപൊത്തിയപ്പോഴും മുത്തശ്ശി മരത്തെ അവര്‍ കൈവെടിഞ്ഞില്ല. മണ്ണില്‍ അലിയാന്‍ അനുവദിക്കാതെ ആ മരത്തിന്‍റെ ശാഖകള്‍ മുറിച്ച് രാജ്യത്തിന്‍റെ നാനാഭാഗങ്ങളില്‍ എത്തിക്കുന്ന ചടങ്ങിനു തുടക്കം കുറിച്ചത് 2014 മാര്‍ച്ച് എട്ടിനായിരുന്നു.  ബാന്‍ഡ് വാദ്യത്തിന്‍റെ അകമ്പടിയോടെ മരത്തടിയില്‍ ഈര്‍ച്ചവാള്‍ തൊടുന്നതോടെ ആരംഭിച്ച ചടങ്ങില്‍ പങ്കെടുക്കാന്‍ കുട്ടികളും മുതിര്‍ന്നവരും എത്തിയിരുന്നു.

അറ്റ് വീഴുന്ന മരക്കഷണങ്ങളില്‍ തൊട്ട് തലോടുമ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ “മേപ്പിള്‍ ലീഫ്‌ ഫോര്‍ എവറി”ന്‍റെ ഒന്ന് രണ്ടു വരികളെങ്കിലും മൂളാന്‍ ആരും മറന്നിരിക്കില്ല. മരത്തിന്‍റെ ചെറു ചീളുകള്‍ കരുതലോടെ പെറുക്കിയെടുത്ത് മക്കള്‍ക്കും കൊച്ചുമക്കള്‍ക്കും വേണ്ടി വീടുകളില്‍ സൂക്ഷിക്കാന്‍ വെമ്പുന്ന പഴയ തലമുറക്കാര്‍. അത് മാത്രമോ? രാജ്യഭരണത്തില്‍ നിശബ്ദ പങ്കാളിയാകാന്‍ മരത്തിന്റെ വലിയ കഷ്ണങ്ങള്‍ ഒട്ടാവയിലെ പാര്‍ലമെന്റ്‌ ഹില്ലിലെത്തും. സ്പീക്കറുടെ ചേംബര്‍ ഈ മരത്തടി ഉപയോഗിച്ച് പുതുക്കി പണിയാന്‍ ആണ് സര്‍ക്കാര്‍ തീരുമാനം.  പഴമയും പുതുമയും ചേര്‍ത്ത് എന്നെന്നും ഓര്‍മ്മിക്കാന്‍ ഉതകുന്ന കലാമൂല്യമുള്ള ഒരു ശില്‍പം വാര്‍ത്തെടുക്കണം എന്ന നിശ്ചയദാര്‍ഢ്യമാണ്  കലാകാരന്മാര്‍ക്ക്.

Courtesy - Toronto Star (Google)

ഈര്‍ച്ച പൊടിയില്‍ നിന്ന് ഉണ്ടാക്കുന്ന കടലാസ്സുകള്‍ക്ക് മരത്തിന്‍റെ പൈതൃകം നിലനിര്‍ത്താന്‍ ഭാഗ്യമുണ്ടാവും എന്ന ശുഭാപ്തി വിശ്വാസത്തോടെ പ്രകൃതിസ്നേഹികളായ സംഘാടകര്‍ കുട്ടികള്‍ക്ക് കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു കൊടുക്കുന്നു. ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോഴും മരിച്ചപ്പോഴും ആദരിക്കപ്പെട്ട, ഗാനത്തിലെ പേര് പോലെതന്നെ  എന്നെന്നും അനശ്വരമായി നിലനില്‍ക്കുവാനും ഭാഗ്യം ലഭിച്ച മുത്തശ്ശി മരം!

തലങ്ങുംവിലങ്ങും പ്രകൃതിയെ ദുരുപയോഗം ചെയ്തു ശീലിച്ച നമ്മുടെ മനസ്സിന് ഉള്‍ക്കൊള്ളാവുന്നതിലും അപ്പുറമാണിതെല്ലാം. അതെ ഭ്രാന്ത്, അല്ലാതെയെന്ത്. ഇതുപോലെയുള്ള ഭ്രാന്തുകള്‍ ഇല്ലാത്ത നമ്മളോ ആകെയുള്ളതും തീയിട്ട് നശിപ്പിക്കുന്നു. എല്ലാം ശുദ്ധികരിക്കുന്ന അഗ്നിക്ക് ശുദ്ധിയാക്കാന്‍ കഴിയാത്ത മനസ്സുകള്‍ മാത്രം ബാക്കി നില്‍ക്കട്ടെ... മറ്റൊന്നുമില്ലല്ലോ ഈ വരണ്ട മണ്ണില്‍ ഇനി...

Cherukara (2007)