ആമിൻതാത്ത കാണാത്ത ലണ്ടൻ ഗുഹ..

ഹുസൈൻ പറഞ്ഞിട്ടാണ് മടയിലെ ആമിൻതാത്താൻ്റെ കഥ ഞാൻ കേൾക്കുന്നത്. ചെറുകരയിലെ എന്നത്തേയും വലിയ കഥ പറച്ചിലുകാരിയായ വെല്ലിമ്മയിൽ നിന്ന് കേട്ടതാണത്രേ. തറവാട്ടിലെ കുട്ടികളെ ഒതുക്കിയിരുത്താൻ വെല്ലിമ്മാടെ പ്രധാന ആയുധമായിരുന്നു കഥകൾ. കുട്ടികളും മുതിർന്നവരുമായി ശ്രോതാക്കൾ ഏറെയുണ്ടാവും കോലായിൽ. കഥകളും ഉപകഥകളുമായി വെല്ലിമ്മ ക്ഷീണിച്ച്‌ നിർത്തിയാലും കേൾവിക്കാർക്ക് തൃപ്തിയായിട്ടുണ്ടാവില്ല. വിവാഹം കഴിഞ്ഞ ആദ്യ നാളുകളിൽ വെല്ലിമ്മയെനിക്കും കഥകൾ പറഞ്ഞു തന്നിട്ടുണ്ട്. കുടുംബചരിത്രമായാലും, അനുഭവങ്ങളായാലും ഈണത്തിൽ പറഞ്ഞ് കേൾക്കുന്നവരെ കഥയുടെ മാസ്മരികതയിലേക്ക് വലിച്ചിറങ്ങാൻ വെല്ലിമ്മാനെ വെല്ലാനാരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അടുത്തിടെ വീണ്ടും ആമിൻതാത്തയുടെ കഥ ഹുസൈൻ വീട്ടിലെടുത്തിട്ടു. It must be a fairy tale!! എൻ്റെ ആകാംഷ കണ്ട് കുട്ടികൾ പ്രതികരിച്ചു. ഞങ്ങളോട് പറഞ്ഞ കഥയ്ക്ക് തലയും വാലുമില്ലായിരുന്നുവെന്ന് പ്രത്യേകിച്ച് പറയുന്നില്ല. ഇങ്ങിനെയൊരു കഥ വെല്ലിമ്മ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടോന്നറിയാൻ ഞാൻ നാട്ടിലേക്ക് വിളിച്ചു. അവിടെയുള്ള മുതിർന്നവർക്ക് കഥാപാത്രത്തിൻ്റെ പേര് കേട്ട് പരിചയമുണ്ടെന്നല്ലാതെ മറ്റൊന്നും അറിയില്ല. നല്ല കഥപറച്ചിലുകാരിയായ വെല്ലിമ്മാടെ പേരക്കുട്ടികൾക്കൊന്നും കഥയറിയില്ലെന്ന് ഞാനും പരിഭവിച്ചു. ആ 'കഥ കഴിഞ്ഞെന്ന്' കരുതിയിരുന്ന സമയത്താണ് പെങ്ങളുടെ ശബ്ദസന്ദേശമെത്തിയത്. ഉപ്പാൻ്റെ പെങ്ങൾ ചെറുകരയിൽ വന്നപ്പോൾ അവൾ മടയിലെ ആമിൻതാത്താനെ കുറിച്ച് ചോദിച്ചിരിക്കുന്നു. അന്നാണ് അവർക്കും മനസ്സിലായത് അതൊരു കഥ മാത്രമല്ലായിരുന്നൂന്ന്.

"ആമിൻതാത്ത" - Painted by Hussain Chirathodi

വെല്ലിമ്മ കുട്ടിയായിരുന്ന കാലം. അവരുടെ വീട്ടിലേക്ക് പ്രായമായൊരു സ്ത്രി വല്ലപ്പോഴും കുറച്ച് ദിവസം താമസിക്കാനായി വരുമായിരുന്നു. മടയിലെ ആമിൻതാത്ത എന്നാണ് അവരെ വിളിച്ചിരുന്നത്.  ഒരിക്കൽ അവർ തിരിച്ചു പോകുമ്പോൾ വെല്ലിമ്മയടക്കമുള്ള കുട്ടി പട്ടാളങ്ങൾ പിന്നാലെ കൂടി. വഴി നീളെ വർത്തമാനം പറഞ്ഞാണ് ആമിൻതാത്തയുടെയും കുട്ടികളുടെയും ടൂർ പോക്ക്. ഈ നടത്തമവസാനിച്ചതൊരു  നരിമടയുടെ മുന്നിലായിരുന്നു. പരിസരം വീക്ഷിച്ച കുട്ടികളുടെ ആവേശം തണുത്തു.  ആമിൻതാത്തയാണെങ്കിൽ  തിടുക്കപ്പെട്ടു  മട(ഗുഹ)യിലേക്ക് കയറുകയും ചെയ്തു. അതിനകത്ത് കയറിയതിന് ശേഷം അവർ മിണ്ടാതെയായി. കുട്ടികൾ എത്ര വിളിച്ചിട്ടും അവർ പ്രതികരിക്കിച്ചില്ല. അതോടെ പേടിച്ചരണ്ട കുട്ടി പട്ടാളം തിരിച്ച് വീട്ടിലേക്ക് ഓടി. തൻ്റെ അനുഭവമാണ് വെല്ലിമ്മ മക്കൾക്കും പേരക്കുട്ടികൾക്കും പറഞ്ഞു കൊടുത്തത്. അമ്മായി പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് നരിമടയിലെ ആമിൻതാത്ത ഭാവനാസൃഷ്ടിയല്ല ജീവിച്ചിരുന്ന കഥാപാത്രമായിരുന്നുവെന്ന് എല്ലാവർക്കും മനസ്സിലായത്. എന്തിനായിരിക്കും അവർ വീട്ടുകാരിൽ നിന്നകന്ന് ഗുഹയിൽ താമസിച്ചത്? അവർക്ക് വിശന്നിരുന്നോ? അവരുടെ കാലഘട്ടം ആരെങ്കിലും  രേഖപ്പെടുത്തിയിരുന്നോ.. എത്ര വേഗമാണ് 'fairy tale' കഥയിൽ നിന്ന് മടയിലെ ആമിൻതാത്തയൊരു നൊമ്പരമായി മാറിയത്?

ലണ്ടനിലെ കെന്റിലുള്ള Chislehurst Caves സന്ദർശിച്ചപ്പോഴാണ് ആമിൻതാത്ത എന്നെ വീണ്ടും പിടികൂടിയത്. മനുഷ്യനിർമ്മിതമായ Chislehurst ഗുഹകൾക്ക് പഴക്കമേറെയുണ്ട്. 30 മീറ്റർ താഴ്ചയും 35 കി.മി നിളവുമുള്ള ഗുഹയിൽ 4000 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് മനുഷ്യവാസമുണ്ടായിരുന്നുവെന്നൊക്കെ ഗൈഡ്‌ പറയുന്നുണ്ട്. പ്രളയത്തിൽ മുങ്ങിയതിനാൽ ഗുഹയുടെ കുറെ ഭാഗങ്ങൾ പുരാവസ്തുവകുപ്പിന് അടയാളപ്പെടുത്താനായിട്ടില്ല. ഇപ്പോഴും ചിലയിടത്ത് വെള്ളത്തിൻ്റെ കിനിവിറങ്ങുന്നുണ്ട്. ദേശകഥകളിൽ പുരാതന യൂറോപ്പ്യൻഗോത്രങ്ങളിലെ പുരോഹിതൻമാരായ ഡ്രൂയിഡുകൾ(Druids) ഉണ്ടാക്കിയതാണെന്നും, രണ്ടാം ഘട്ടം നിർമ്മിച്ചത് ബ്രിട്ടനിലെത്തിയ റോമാക്കാരാണെന്നും, അവസാന നിർമ്മാണം 500 ADയിൽ ഇംഗ്ലണ്ടിലെ ചില ഭാഗങ്ങൾ പിടിച്ചെടുത്ത ജർമനിയിലെ സാക്സൺ വംശജരായിരുന്നുവെന്നുമാണ്. ഗൈഡ് പറയുന്നത് പതിമൂന്നാം നൂറ്റാണ്ട് മുതൽ സംഗതി ഭൂമിയുടെ അടിയിലുണ്ടെന്നാണ്. എന്തു തന്നെയായാലും കുട്ടികളെയും സ്ത്രീകളെയും ബലി നൽകിയിരുന്ന ഇടങ്ങളും ശിക്ഷാവിധികൾ നടപ്പിലാക്കുന്നതിൻ്റെ ചുവർ ചിത്രങ്ങളും അവിടെയുണ്ട്. ചുണ്ണാമ്പ്(Chalk) കല്ലിൻ്റെയും തീക്കല്ലിൻ്റെയും(Flint) ഖനനത്തിനാണത്രേ ഭൂമി തുരന്നതെന്ന് എഴുതിവെച്ച ചരിത്രം. ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിൻ്റെ ആദ്യത്തിലാണ് ഇത് സന്ദർശകർക്ക് തുറന്നു കൊടുക്കുന്നത്.

ഒന്നാം ലോകമഹായുദ്ധകാലത്ത് വെടി കോപ്പുകൾ ഗുഹയിൽ സൂക്ഷിച്ചിരുന്നു. പട്ടാളക്കാർ അവിടം വിട്ടുപോയപ്പോൾ അതിൽ കൂൺ കൃഷിയാരംഭിച്ചു. രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധത്തിൻ്റെ രണ്ടാം പകുതിവരെ കൂൺ കൃഷിയായിരുന്നു ഗുഹയിൽ. ബ്രിട്ടനെതിരായ ജർമനിയുടെ ബോംബ് വർഷം തുടങ്ങിയതോടെ കൂൺകൃഷിയിടത്തിൽ ലണ്ടനിലെ ജനങ്ങൾ അഭയം തേടി. 5000ത്തിൽ തുടങ്ങി 15,000 ത്തോളം ജനങ്ങൾ നഗരം ഉപേക്ഷിച്ച് ഗുഹയിലെത്തി. അഭയംതേടിയവർ തന്നെ ക്രമസമാധാന നിയമാവലികളുണ്ടാക്കി ഗുഹാന്തരീക്ഷം താളംതെറ്റാതെ കൊണ്ടു നടന്നു. താൽക്കാലിക ആശുപത്രിയും, വെള്ളമില്ലാത്ത ശുചിമുറികളും, ഡോമെറ്ററികളും, റെജിസ്ട്രേഷൻ കൗണ്ടറുകളും യുദ്ധഭീകരതയെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തുന്ന ചിഹ്നങ്ങളായി അവിടെയുണ്ട്. അന്നത്തെ ഗുഹാജീവിതം   ജിൽ ചീസ്‌മാൻ്റെ  A Child's Wartime Memories (1939-1945) എന്ന പുസ്തകത്തിൽ വായിക്കാം. അവർക്കന്ന് ഒൻപത് വയസ്സായിരുന്നു പ്രായം. പുസ്തകം അവിടെയുള്ള ടിക്കറ്റ് കൗണ്ടറിൽ ലഭ്യമാണ്. ഗുഹയിലേക്ക് കടക്കുമ്പോൾ കൈയിൽ തന്ന വിളക്ക് തിരിച്ചു വാങ്ങി ഇരുട്ടിൽ ഞങ്ങളെ നിർത്തി ഗൈഡ് പോയി. പെട്ടെന്ന് ഇടിമുഴക്കം പോലെയുള്ള ശബ്ദം കേട്ട് ഞെട്ടിയോ? കൂട്ടത്തിലെ കുട്ടികളിൽ ചിലർ ചെവി പൊത്തി, തല കാൽമുട്ടുകൾക്കിടയിൽ പൂഴ്ത്തിയിരിക്കുന്നു. പുറത്ത് യുദ്ധമില്ല. ഇതൊരു ചെറിയ കളിയാണ്, എന്നിട്ടുപോലും സഹിക്കാൻ വയ്യ. അന്നത്തേതിനേക്കാൾ പതിന്മടങ്ങ് വീര്യമുള്ളതാണ് ഇന്നുള്ളതെന്നറിഞ്ഞിട്ടും അതിൻ്റെ ഭീകരത താങ്ങാനാവാതെ ഓടുന്നവരെ നമുക്ക് തടയണം, മതിലുകൾ പണിയണം, യുദ്ധത്തിനായി മുറവിളിക്കണം...

യുദ്ധം തീർന്നെങ്കിലും ഗുഹയിലെ കഥകൾ അവസാനിച്ചില്ല. അവിടെനിന്ന് സ്ത്രീകളുടെയും കുട്ടികളുടെയും കരച്ചിലുകളും ചില ശബ്ദങ്ങളും കേൾക്കുന്നുണ്ടെന്നായി. അതന്വേഷിച്ചറിയാൻ പലരും പുറപ്പെട്ടു. ഒരു രാത്രി അവിടെ തനിച്ച് കഴിഞ്ഞാൽ അഞ്ച് പൗണ്ട് പന്തയമൊക്കെയുണ്ടായിരുന്നത്  കർശനമായി നിർത്തിയിട്ടുണ്ട്. കുളക്കരയിൽ സ്ത്രീരൂപം ഇരിക്കുന്നതായും, ആശുപത്രിയുടെയും, ഡ്രൂയിടുകളുടെ ബലിസ്ഥലത്ത് നിന്ന് കുട്ടികളുടെ കരച്ചിലുകളുമാണ് കേട്ടിട്ടുള്ളതത്രേ. ഇപ്പോൾ ഗൈഡില്ലാതെ ഗുഹയിലേക്കിറങ്ങാൻ അനുവദിക്കില്ല. വഴികളും എമർജൻസി എക്സിറ്റുകളൊക്കെ കൃത്യമായി അടയാളപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞ ഗുഹയിലെ നിഗൂഢമായ നിശബ്ദത പേടിയുടെ ആക്കം കൂട്ടുമെന്നിരിക്കെ ഉത്തരം കിട്ടാതെ ബാക്കിയാവുന്നത് നരിമടയിയിലെത്തിയ ആമിൻതാത്ത എന്തിനാവും കുട്ടികളോട് മിണ്ടാതായതും, പേടിപ്പിച്ചതും??